Czeladź w okresie międzywojennym stała się miastem przyjaznym Żydom. Wiadomo, że ich założona w czasie I wojny światowej gmina liczyła w 1939 roku blisko 2 tysiące osób. Choć Żydzi w Czeladzi pojawili się późno, bo dopiero w połowie XIX wieku, ich gmina w okresie międzywojennym rozwijała się dość szybko. Już w 1916 roku mogli założyć własny cmentarz, a po zakończeniu wojny zbudować swą własną synagogę. Ten pomyślny rozwój gminy żydowskiej w Czeladzi został jednak przerwany przez wybuch II wojny światowej. Przeżyli ją tylko nieliczni.
Jak wyglądało życie Żydów w okupowanej Czeladzi? Represje i prześladowania miały tu miejsce niemal od samego początku. W 1940 roku Żydzi zostali pozbawieni swych własności, zostali też skazani na pracę przymusową w okolicznych zakładach. Getto utworzono jednak dopiero w czerwcu 1941 roku. Na jego terenie osiedlono około 1, 2 tysiąca osób.
Getto to istniało do 1943 roku, jednak już w 1942 roku przystąpiono do częściowej likwidacji getta. Wtedy to około 800 osób przeniesiono najpierw na teren będzińskiego getta, a następnie do obozów koncentracyjnych. Żydzi, którzy pozostali w Czeladzi, mieli służyć jako siła robocza. Plan ostatecznej likwidacji getta sprawił, że część z nich przeniesiono do obozów pracy w innych miastach, część wywieziono do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Ci, którzy zginęli w trakcie likwidacji getta, znaleźli dla siebie miejsce spoczynku na czeladzkim kirkucie.
